Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Ραφαέλα, 6


Η Ραφαέλα δεν τρώει πια μερέντα τα απογεύματα. Η φέτα ζυμωτό ψωμί που μασουλάει είναι αλειμμένη με κόκκινη μαρμελάδα. Κεράσι, φράουλα θα σας γελάσω. Ντυμένη στα ροζ, πατόκορφα. Μεγάλωσε, ξεθάρρεψε κι η γλώσσα της πάει ροδάνι. Ελληνικά πια. Τα έμαθε στη γειτονιά από τα άλλα παιδιά.

Όταν τη ρωτάνε: "Από που είσαι;" απαντάει αμέσως και με φυσικότητα: "Από εδώ!". Μα δεν εννοεί από την Ελλάδα. Ούτε από τη μικρή μας πόλη. Το "εδώ" της Ραφαέλας είναι αυτό το σοκάκι έξω από το σπίτι της, άντε και λίγο πιο κάτω, το τέλος του δρόμου όπου μπορεί να φτάσει με μια τρεχάλα. 

Έχει γίνει η σκιά μου. Μόλις βγω, εμφανίζεται και με πλησιάζει, με έτοιμη την πρώτη ερώτηση. Απαντώ κι ακολουθούν δεκάδες άλλες που εισάγονται με το αναπόφευκτο “γιατί”. Όταν είμαι σε καλή διάθεση δίνω τις πιο φευγάτες απαντήσεις, σχεδόν ποιητικές. Αυτές  της αρέσουν περισσότερο. Της έχω εκμυστηρευτεί ότι είμαι τσαλαπετεινός αλλά προτιμώ να βγαίνω έξω χωρίς τα φτερά και το λοφίο μου. Θεωρεί  απολύτως δικαιολογημένη τη ν επιλογή μου και υπόσχεται ότι δε θα  πει το μυστικό σε κανέναν, αρκεί να της κελαηδήσω.

Με τις παλάμες μου σχηματίζω ένα ηχείο, φυσάω στο σημείο που ενώνονται οι αντίχειρες, παίζω λίγο τα δάχτυλα και βγαίνει ήχος κούκου. Ή σειρήνα πλοίου. Κούκο έχει ακούσει. Πλοίο όμως δεν έχει δει ποτέ, ούτε θάλασσα κι έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα. Της λέω πως κάπως έτσι είναι το κελάηδισμά μου. Της αρέσει, προσπαθεί και εκείνη κάνει το ίδιο, δεν τα καταφέρνει και κάνει ένα ψεύτικο παρατεταμένο φρου φρουου. “Πώς το κάνεις; Γιατί εγώ δεν μπορώ;”

Μπροστά στ` άλλα παιδιά, βολευόμαστε με playback: κλείνει τις παλάμες της, κάνει ότι φυσάει κι εγώ κρυμμένος πίσω της κάνω τον κούκο και σκέφτομαι καράβια που σαλπάρουν. Για το Αιγαίο, ή και για ακόμα πιο μακριά. Έξω από τη Μεσόγειο.


Και πετάς;
Μα φυσικά και πετάω.
Γιατί δεν πετάς εκεί ψηλά να μού κόψεις κεράσια;
Δεν είναι ακόμα έτοιμα. Θέλουν λίγες μέρες ακόμα.
Εγώ θέλω τώρα.
Τώρα θα φάμε τις φράουλες που είναι έτοιμες.
Μ` αρέσουν οι φραουλίτσες.
Τα κεράσια;
Και τα κεράσια. Αλλά γιατί δεν είναι έτοιμα;
Δεν είναι ώριμα.
Γιατί δεν είναι ώριμα;
Δεν ήρθε η ώρα τους
Γιατί;


Οι γονείς της δεν βρίσκουν πια δουλειές- μια μέρα δουλεύουν και πέντε κάθονται. Σκέφτονται πλέον σοβαρά να γυρίσουν πίσω. Η Ραφαέλα θα πρέπει να μάθει ξανά αλβανικά. Ίσως όμως εκεί θα είναι πιο ασφαλής. "Θα μου λείψει", σκέφτομαι, ειδικά σήμερα που τη ρώτησα, πριν φύγω για το εκλογικό κέντρο αν θέλει να γίνουμε φίλοι και μου απάντησε: “Μα είμαστε τσαλαπετεινέ μου.” 


26 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Με τσάκισες ξανά.

Έφυγε οικογενειακώς πολύ καλή μαθήτριά μας, που γεννήθηκε εδώ. Να μάθει τη γλώσσα των γονιών της το καλοκαίρι, να προσαρμοστεί στο νέο σχολείο. Καλύτερα ίσως γι αυτούς, αλλά όχι για μας που χάνουμε μυαλά.

xtina είπε...

κι εκείνης θα της λείψεις σίγουρα
(μα τι όμορφα πετροκέρασα)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Άγριο πράγμα να ξεριζώνονται οι άνθρωποι. Είτε είναι ο τόπος τους, είτε είναι ο τόπος που γεννήθηκαν, είτε αυτός που μεγαλωσαν...

Καλό απόγευμα Σταυρούλα

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: Αυτά που είναι ψηλά ψηλά έχουν ωριμάσει. Χθες έκοψα ένα κλαδί φορτωμένο και το κατασπαράξαμε

;-)

Nefosis είπε...

Έχεις εξαιρετικό γούστο στην επιλογή φίλων. Τι κρίμα που θα φύγει η Ραφαέλα.

xtina είπε...

κι εμείς φάγαμε βερίκοκκα-να τα κόβεις απ΄το δέντρο και να αναδύονται μοσχοβολιές-κάθε άρωμα και μια μνήμη
(αποκλείεται να σε ξεχάσει)
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

nefosis: Μπα η Ραφαέλα με διάλεξε πρώτη για φίλο. Εγώ απλώς υπέκυψα στην γοητεία της.

Κρίμα πραγματικά!

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: Κάνω ό τι μπορώ για να μη με ξεχάσει. Μέχρι και να πετάξω είμαι ικανός για να το πετύχω. ;-)

Βερίκοκα...πρέπει να κάνω ποστ αποκλειστικά για βερίκοκα!!!

fish eye είπε...

υπαρχουν ελληνες που δε δουλευουν καθολου, μια μερα παλι καλα ειναι..

γιατι πρεπει να ειναι κακο να επιστρεψεις στη πατριδα σου;

νομιζω φιλοι θα ειστε για παντα.. απο καρδιας!

Yannis Tsal είπε...

Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα το διαχρονικό σύνθημα τοίχου (της προ φατοβιβλίου εποχής): Μόνη πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια!

Thalassenia είπε...

Πέρυσι ανήμερα Πρωτοχρονιάς, περπατώντας βρήκα μία αγροτρινταφυλλιά και την φωτογράφισα.
Ένας πρόσχαρος γελαστός κύριος -Αλβανός διαπίστωσα- με κάλεσε να την φωτογραφίσω και από μέσα. Φώναξε την γυναίκα του που επέμενε να με κεράσει και στα πέντε λεπτά που μιλήσαμε έκοψε 2 από τα 5 πορτοκάλια του μικρού δένδρου να μου τα δώσει. Τα έχασα από την τόση προθυμία και ένοιωσα άσχημα που χρονιάρα μέρα μπήκα σε ξένη αυλή με άδεια χέρια.
Την άλλη μέρα ανταπέδωσα "το κέρασμα" και από τότε τους επισκέπτομαι συχνά.

Πόσο γλυκείς είναι μερικοί άνθρωποι ανεξαρτήτου εθνικότητας!!!

Margo είπε...

Φεύγουν πολλές οικογένειες γιατί φοβούνται, γιατί δεν βρίσκουν πια δουλειά.. φεύγουν και οι συμμαθητές και φίλοι των παιδιών μας γιατί στα σχολεία όλα τα παιδιά είναι το ίδιο ανεξάρτητα από την χώρα προέλευσης. Αν μπορούσε η κοινωνία μας να μοιάσει λίγο στων παιδιών, έστω λίγο...
Καλή σου μέρα Τσαλαπετεινέ μου

new-girl-on-the-blog είπε...

Πήγα και διάβασα ξανά τη "μερέντα", μετά ξανά αυτό το κείμενο και πάλι διαπίστωσα, θυμήθηκα πόσο γλυκά σημαντικά είναι τα μικρο-πράγματα..ευτυχώς που υπάρχουν οι λεπτομέρειες..!

Καλημέρες!

Τσαλαπετεινός είπε...

❤ : Μια μέρα δουλειά στη χάση και στη φέξη, δεν είναι καλό για κανέναν!

Το δράμα γι αυτούς που επιστρέφουν είναι ότι και στην πατρίδα τους θεωρούν ξένους -ειδικά αν έχουν λείψει πολλά χρόνια.

Ναι θα είμαστε φίλοι, ειδικά σήμερα που φάγαμε μαζί και κεράσια ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal : Από τα πιο πετυχημένα συνθήματα. Το κακό είναι ότι το καταλαβαίνεις μόνο όταν πια έχεις μεγαλώσει.

(Μεταξύ μας αυτήν την πατρίδα δεν προκειται να την εγκαταλείψω ποτέ)

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia: Αυτά τα κερασμένα -τα δυο από τα πέντε- πρέπει να ήταν πολύ γλυκά πορτοκάλια!

Σκέφτομαι ένα στίχο από την Αντιγόνη
"Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν"


Καλό σου απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Το να φεύγει κανείς από ένα τόπο επειδή δε βρίσκει δουλειά όσο οδυνηρό κι αν είναι -ειδικά για τα παιδιά- είναι κάτι που συνέβαινε πάντα και δυστυχώς θα συνεχίσει να συμβαίνει. Το να φεύγει όμως γιατί φοβάται είναι τραγικό.

καλό απόγευμα στις Κυκλάδες
(κάνε κανένα μπάνιο και για μένα)

Τσαλαπετεινός είπε...

new-girl-on-the-blog: Η "Ραφαέλα Μερέντα" είναι από τα ελάχιστα κείμενα σε αυτό το μπλογκ που βρήκε εν θερμώ.

Συχνά στέκομαι στις γλυκές λεπτομέρειες, διαφορετικά η πραγματικότητα δεν παλεύεται.

katabran είπε...

ή μήπως αποδεικνύεται το όπου γης...
καλησπέρα σου ώριμε και γλυκέ Τσαλαπετεινέ

Τσαλαπετεινός είπε...

katabran: Στην προκειμένη περίπτωση "όπου γειτονιά..."
Κατέβηκα από την κερασιά για να απαντήσω στο σχόλιο. Τώρα ξανανεβαίνω
;-)


Καλό σου απόγευμα

Ανώνυμος είπε...

...μα είμαστε τσαλαπετεινέ μου...και θα μείνουμε φίλοι για πάντα!

fish eye είπε...

πιστεψε με, στην πατριδα σου δεν εισαι ποτε ξενος.. το ξερω απο πρωτο χερι ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

❤ : πιστεψε με, στην πατριδα σου μπορεί και να είσαι ξενος.. το ξερω απο πρωτο χερι ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Τόσο τρυφερό σχόλιο και να ξεχάσω να απαντήσω;

Απαράδεκτος!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τι γλώσσα μιλούν τάχα στην Αλβανία οι Τσαλαπετεινοί; Από που θα είναι η Ραφαέλα όταν τη ρωτούν εκεί "από που είσαι;". Όταν φεύγουμε το "εδώ" γίνεται "εκεί" ή μένει εδώ;

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Μόνο στο πρώτο ερώτημα μπορώ να απαντήσω με απόλυτη σιγουριά: ακριβώς την ίδια!

( για να είμαι όμως ακριβής πρέπει να σημειώσω ότι έχουν κάπως πιο βαριά προφορά)


υ.γ. το τελευταίο ερώτημα δούλεψέ το λίγο. κρύβει ένα ποίημα μέσα του.