Ένας συνηθισμένος άνθρωπος

Κάποτε γεννήθηκε ένα συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά μιας τυπικής οικογένειας. Μεγάλωσε με σχετική φροντίδα, αλλά από τους γονείς του δεν εισέπραξε την αδυναμία που έδειξαν στο πρωτότοκο, αλλά ούτε αυτή που επιφύλασσαν για τον βενιαμίν τους.

Ως μαθητής υπήρξε μέτριος. Δεν ήταν ποτέ καπετάν φασαρίας ούτε όμως και το πιο φρόνιμο παιδί στον κόσμο. Στα μαθητικά του χρόνια απέκτησε μερικούς φίλους. Με μερικούς από αυτούς συνέχισε να κάνει παρέα και στην ενήλικη ζωή του. Στο Πανεπιστήμιο πέρασε με τη δεύτερη προσπάθεια και ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία -στη διάρκεια της οποίας δε συνέβη κανένα αξιομνημόνευτο γεγονός- και με τη βοήθεια κάποιου συγγενή που εκείνη την εποχή ήταν πολιτικός παράγοντας, βρήκε μια καλή εργασία στην οποία παρέμεινε  μέχρι τη σύνταξη, χωρίς όμως να διαπρέψει.

Τρία χρόνια μετά το διορισμό του παντρεύτηκε όχι εκείνη που αγαπούσε παράφορα όπως νόμιζε, αλλά κάποια άλλη. Σύντομα απέκτησαν δύο παιδιά. Με το μεγάλωμά τους ασχολήθηκε λίγο, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν τα αγαπούσε ή δεν τα φρόντισε ικανοποιητικά ως γονιός.

Γενικά η ζωή του κύλησε χωρίς μεγάλες δυσκολίες ή τουλάχιστον δυσκολίες που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Οι δε επιτυχίες του, όπως και οι ευτυχισμένες στιγμές του ήταν μάλλον χαμηλών εντάσεων και λογικής διάρκειας: ούτε πολλές και συγκλονιστικές, μα ούτε ελάχιστες και αμελητέες. 

Η ηθική του ήταν κάπως ελαστική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τον χαρακτήριζε κανείς αχρείο, φαύλο ή έστω ανέντιμο. Ούτε βέβαια υπόδειγμα καλού κι ενάρετου ανθρώπου. Μπορούμε να πούμε τελικά ότι ήταν απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

Πέθανε μετά από  μικρής διάρκειας ασθένεια, χωρίς να υποφέρει ιδιαίτερα μα όχι κι εντελώς ανώδυνα. Ήταν σε ηλικία που κανείς δε θα μπορούσε να πει για αυτόν ότι “έφυγε πλήρης ημερών” μα ούτε και “κρίμα, μπορούσε να ζήσει τουλάχιστον ακόμα μια δεκαετία”. Στον μοναδικό και σύντομο επικήδειο που εκφωνήθηκε -όπως γίνεται συνήθως- υπερτονίστηκαν οι θετικές του πλευρές κι αποσιωπήθηκαν οι σχεδόν ισάριθμες αρνητικές. 

Όπως θα καταλάβατε ήδη, ο βίος και η πολιτεία αυτού του ανθρώπου σίγουρα δεν θα αποτελούσαν το θέμα μιας ταινίας. Ούτε θα γινόταν ποτέ ο ήρωας ενός μυθιστορήματος ή έστω ενός μικρού διηγήματος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το θέμα μιας ανάρτησης.

Το σκίτσο, από εδώ.